Temu, co w tobie widzi oko ludzi, Nic nie zarzuci zmysł serca człowieczy. Taki głos duszy u wszystkich się budzi I nawet wróg tej prawdzie nie zaprzeczy, Tak twoje kształty zewnętrzne spotyka Chwalba zewnętrzna, którą wszak ci sami Mają za wybryk swojego języka, Gdy wnikną gębiej, niż widzą oczami; Grzebiąc w twem wnętrzu, piękność ducha mierzą Według twych czynów i, łagodni w oku, Teraz zapachem chwastu kłócą świeżą Woń twego kwiatu w swych myśli wyroku. Lecz gdy nie godzi woń się z twym rozkwitem, To stąd, że w gronie żyjesz pospolitem.