On jest z tych czasów, gdy piękność uparcie Żyła i marła, jak dzisiejsze zioła, Nim jeszcze rysy powstały bękarcie. Aby oszpecić życia pełne czoła — Nim złote włosy zmarłych, skarb mogiły, Ścinać zaczęto, iżby one sobą Na drugiej głowie drugiem życiem lśniły — Nim runo zgasłych piękności ozdobą Stało się innych. W nim to objawienie Mamy dni dawnych, kiedy się na lato Jedynie letnie składały zielenie, Nie okradając innych czarów na to. W nim to Natura podaje dowody, Czem był w dniach dawnych piękna urok młody.