Jak fale morskie do skalnego brzegu, Tak do swych kresów płyną nasze chwile; Niema przystanku w tym mknącym szeregu, Jedna przed drugą w różnej dąży sile. Wszystko, co wyszło ze światłości łona, Dojrzewa, w blaskach coraz większych rośnie, Aż ich promienie ciemna noc pokona, Aż czas swe dary zniszczy bezlitośnie. Czas kosą swoją młode ścina kwiaty, Czas bruzdy ryje na piękności czole, Cuda przyrody zmienia w swe objaty, Żadne się przed nim nie ostoi pole: Mych pieśni jednak, które sławią ciebie, Dłoń jego krwawa w mrokach nie pogrzebie.