Jeśli już była kiedyś rzecz, dziś nowa, Mózg sam się zwodzi pomysły swojemi: Wciąż jeszcze brzemię dźwiga nasza głowa, A dziecko dawno, już dawno na ziemi. Obym, odwrócon o lat pięćset, lice Twoje mógł ujrzeć w starodawnej księdze, Gdy po raz pierwszy duch ludzki w kronice, Z pośród jej liter, strzelił w swej potędze! Słyszałby wówczas, coby rzekli starzy, Patrząc na kształtów twoich cud ci dany, Który świat gorszy, który więcej waży, Czy dziś te same spełniają się zmiany? O jestem pewny: dawnych dni pochwały, Na mniej nadobne zjawiska padały.