Odświeżaj moc swą, miłości, ażeby Nie powiedziano, żeś tępsza od głodu, Co, przesyciwszy dzisiaj swe potrzeby, Jutro zaostrza swą żądzę. Powodu Tego się trzymaj! Oczy swe z ochotą Otwieraj jutro, choć w dzisiejszej dobie Giną z przesytu, i ciągłą tępotą Ducha miłości nie zabijaj w sobie! Smutna zaś przerwa niech będzie, jak morze, Dzielące brzegi: narzeczeni młodzi W codziennej na nich zjawiają się porze I coraz większa miłość k’nim przychodzi: Albo jak zima: przykra jest, lecz zato Po trzykroć milsze będzie dla nas lato.