Marmur ni złote książąt monumenty Mojej potężnej nie przeżyją pieśni; Blask twój promienny w jej zwrotkach zaklęty, Lśnistszy od głazów, które czas opleśni. Kiedy posągi podruzgoce wojna, Gdy się rozpadną w gruz dzieła murarzy, Ni Mars swym mieczem, ni waśń niespokojna, Nie zduszą chwały twej, co z niej się jarzy. Na przekór śmierci i wbrew niepamięci Żyć będziesz dalej, cześć twą uwydatni Oko potomnych — po czas, aż zaśwleci Triumf nad światem straszny Dzień Ostatni. Tak aż do Sądu, co wkrzesi twe kości, Sławić cię będą czciciele miłości.