O najpiękniejsza jest piękność, jeżeli Wnętrze jej czarem szczerości rozpłonie. Przecudna róża cudniej nas weseli, Kiedy ją słodkie wypełniają wonie. Polna tym samym kolorem nas mami, Jak tamta, w drogie zapachy bogata, Tak samo igra pomiędzy cierniami Z rozwierającym kwiat jej wiewem lata, Przecież jej wartość zewnętrzna; nie służy Nikt jej miłością, sama żyje ona I sama ginie; krzak zaś tamtej róży Rozlewa woń swą i wówczas, gdy kona. Przeto, choć piękność twa się nie ostoi, Szczerość twa będzie żyła w pieśni mojej.