My dwaj, wyznaję, musimy być dwoma, Choć nasza miłość jedna dla nas obu; Przy mnie zostanie to, co we mnie chroma, Z tem ja sam pójdę, bez ciebie, do grobu. Jeden li rdzeń jest mej i twej miłości, Choć mamy w życiu coś, co nas rozdziela, Dwoistość przez to w nich się nie rozgości, Ale im psuje godziny wesela. Nie zawsze powiem, że cię znam, boć przecie Na wstyd ja ciebie narazić się boję; I ty mnie sobą nie honoruj w świecie, Gdyż honor może stracić imię twoje. Więc nie czyń tego; tak należysz do mnie Że i twe imię mojem jest ogromnie.