W twem wnętrzu bije wszystkich serc gromada, Które, straciwszy, za martwe już miałem. Miłość tu z wszystką swą rozkoszą włada Wraz z pogrzebanych druhów gronem całem. Ileż żałobnych łez ma miłość zbożna Wyrwała oczom moim dla tych w dani, W których już zmarłe było widzieć można, I co w twem łonie żyją pochowani! Niezgasła miłość leży tu, jak w grobie, Śród wieńców z ręki moich miłych, którzy Prawa swe do mnie odstąpili tobie, Że z praw tych każde tylko tobie służy. W tobie mych drogich oglądam, wzajemnie Ty, dziś ich zespół, masz ich li odemnie.