Stępiaj pazury lwa, żarłoczny Czasie, Niech ziemia płód swój poźre jak najkrwawiej; Łam groźne zęby tygrysa, a zasię Feniks niech własną juchą się zadławi; Ból, szybkonogi Czasie, lub wesele Siej po swej drodze, czyń z ludzkiemi niwy, Co chcesz, wszak więdnąć dano im w udziele, Od tej się tylko zbrodni niegodziwej Zechciej powstrzymać: W urok jego skroni Rylec twych godzin niech się nie worywa; Nietknięta przez cię w twej zgubnej pogoni, Wzorem dla świata jego piękność żywa! Lecz choć go skrzywdzisz, przecież ten mój słodki Zachowa młodość w wierszach mojej zwrotki.