Mam ja cię równać z dniem lata? Twe wdzięki Wszak nadobniejsze, postać twa mniej zmienna! Wichr oto niszczy świeże maja pęki, Zbyt krótko trwają lata błogie lenna. Czasem źrenice niebios zbyt jaskrawe, Nieraz ich blaski zaćmi mrok ponury, Piękność od piękna rwie się, zmienia w strawę Ślepego trafu lub chwiejnej natury. Twe tylko lato niechże się nie zmienia I nie opuszcza twoja cię uroda, A śmierć ze swego nie puszy się cienia: Pieśń ma wieczności twemu życiu doda I wciąż żyć będzie i ty w niej do końca, Aż starczy ludziom tchu, ich oczom słońca.