Któż moim wierszom uwierzy w przyszłości, Twe najprzedniejsze mieszczącym zalety? Wiersz ten jest grobem, w którym wdzięk twój gości, Ukazan ledwie w połowie niestety! Gdybym opisać mógł urocze znamię Ócz twych i zliczyć bezlik twoich czarów, Świat by powiedział: Poeta ten kłamie! Lic takich niema śród ziemskich obszarów. Mojąby z czasem zżółkłą księgę lżono, Że plecie tylko, jak starzec, wyzuty Z prawdomówności, że jej treść jest pono Nadętym rytmem staroświeckiej nuty. Lecz gdy się w dziecku byt twój ucieleśni, Żyjesz podwójnie w niem i w mojej pieśni.