Sonet 17: Kt贸偶 Moim Wierszom Uwierzy W Przysz艂o艣ci
Kt贸偶 moim wierszom uwierzy w przysz艂o艣ci,
Twe najprzedniejsze mieszcz膮cym zalety?
Wiersz ten jest grobem, w kt贸rym wdzi臋k tw贸j go艣ci,
Ukazan ledwie w po艂owie niestety!
Gdybym opisa膰 m贸g艂 urocze znami臋
脫cz twych i zliczy膰 bezlik twoich czar贸w,
艢wiat by powiedzia艂: Poeta ten k艂amie!
Lic takich niema 艣r贸d ziemskich obszar贸w.
Moj膮by z czasem z偶贸艂k艂膮 ksi臋g臋 l偶ono,
呕e plecie tylko, jak starzec, wyzuty
Z prawdom贸wno艣ci, 偶e jej tre艣膰 jest pono
Nad臋tym rytmem staro艣wieckiej nuty.
Lecz gdy si臋 w dziecku byt tw贸j uciele艣ni,
呕yjesz podw贸jnie w niem i w mojej pie艣ni.