By znać sumienie, miłość zbyt jest młoda, Chociaż — któż nie wie? — miłość je zrodziła; Że grzech nasz wspólny, świat to sobie poda, Gdy zechcesz winić mnie, oszustko miła. Zdradzasz mnie bowiem, jak ja na rzecz ciała Zdradzam mą lepszą cząstkę, gdy mi dusza Odnosić triumf w miłości kazała. I wraz je rozum opuszcza, porusza Jego się pycha, na twe imię rwie się, Laur widzi w tobie, sięga poń, tak ninie Dumna, że służby li dla ciebie niesie, Że żyje z tobą i przy tobie ginie, Nie bez sumienia ten, który swą lubą Ukochał życiem swem i swoją zgubą.