Zaręcza miłość ma, że pełna prawdy, To ja jej wierzę, chociaż wiem, że kłamie. Niech sobie myśli, żem dzieckiem jest zawdy, Które li czystość widzi w świata plamie. Więc schlebiam sobie, że mnie wciąż ma szczerze, Acz moja wiosna przeszła, za młodziana; Jej fałszywemu językowi wierzę: Podwójnie prawda została zdeptana. Ale, że kłamie, czemu się nie przyzna, A ja dlaczego nie mówię, żem stary? Miłość pozory lubi, zaś starzyzna Nie chce, gdy kocha, dać swym latom wiary. Przeto ja kłamię z nią, a ona ze mną To nam obojgu złudą jest przyjemną.