Despotką jesteś, jak wszystkie despotki, Które srogości uczy ich uroda, Wiesz bowiem o tem, skarbie mój przesłodki, Że większych skarbów nikt mi tu nie poda. Oko twe, mówią, nie wnika tak w duszę, By przez nie miłość wybuchała płaczem: Nie śmiem zaprzeczyć, wyznać jednak muszę, Że wciąż to sobie przysięgam cichaczem. Lecz tysiąc wzdychań dowodem jest przecie, Że nie przysięgam fałszywie; niekłamnie Widzę, o licu twem myśląc, iż w świecie Twoja li czarność najpiękniejsza dla mnie. Zresztą czarnemi są li twoje czyny I w tem jest powód oszczerstwa jedyny.