Zapiski twoje, które-m miał od ciebie, Noszę w swej głowie: pamiętnik, daleki Od zatracenia, choć wszystko pogrzebie Czas, drogą swoją śpieszący przez wieki. Przynajmniej dotąd będzie trwał, dopóki Mózg nasz i serce z rozkazu natury Nie stracą życia zdolności i sztuki — Aż dotąd w grób on nie zejdzie ponury, Miłości twojej żadne nie wyrażą Zakarbowania, są czemś nazbyt małem, Mnie ich nie trzeba, więc z spokojną twarzą Tylko przy tamtej księdze pozostałem. Jużbym o tobie zapomniał otwarcie, Chcąc dla pamięci jakieś mieć podparcie.