Spójnie serc wiernych nie znają przeszkody; Nie jest już miłość miłością, jeżeli, Widząc przemianę, chce z nią iść w zawody, Jeśli z burzącym chęć burzenia dzieli: Miłość jest wieżą, której nic nie szkodzi — Nie wstrząśnie wichr nią żaden u wybrzeży; Gwiazdą przewodnią dla zbłąkanej łodzi — Sternik wysokość, nie jej wartość mierzy. Nie błaznem Czasu jest miłość, choć po nią, Po róże lic jej, sięga jego kosa. Niech sobie chwile i tygodnie gonią, To trwa, aż grób li zgotują niebiosa. Jeśli to myłka, nie pisałbym przecie I chyba nikt tu nie kochał na świecie.