Z równą szybkością będziesz wiądł i dalej Rósł w latorośli, co z ciebie wyrośnie; W młodych się żyłach krew twoja rozpali, Choć sam przestaniesz już myśleć o wiośnie. I w tem jest mądrość, piękność i dobytek, Reszta to głupstwo, starość i więdnięcie: Idąc za tobą, świat by zginął wszytek — Lat kilkadziesiąt, a niema go święcie. Ci, którym mocy natura nie dała, By się mnożyli, niech, bezpłodni, giną Wraz z swą brzydotą, lecz piękność wspaniała Niech się szczęśliwą rozrasta godziną. Tyś jej pieczęcią, co oto mnogiemi Ma się odciski rozrastać na ziemi.