Hoe wintersch is mijn wegzijn mij geweest Van u, de vreugde van het vluchtige jaar. Wat kilheid, wat een donker in mijn geest, Welk een December-kaalheid waar ik staar. En toch, de zomer was maar pas voorbij, De herfst was weeldrig, zwaar met zwellend fruit, Dragend de dracht van ’t dartle lentetij Als weduw-schoot daar ’t graf de man besluit. Maar de overvloedige teelt geleek mij nu Slechts hoop op weezen, vaderlooze vrucht, Want zomer en zijn vreugd verzellen u En, gij weg, zijn de vogels zelfs gevlucht. Of als ze er zijn en zingen, is ’t zoo tam Dat loover bleekt, als bang dat winter kwam.