Vaarwel! uw waarde zelf vergt onze scheiding En zonder twijfel weet ge wat u past. Het handvest van uw deugd gunt u bevrijding, De grenzen van mijn recht zijn overvast. Want hoe bezit ik u dan als uw gave En door wat daad verdiende ik uw vereeren: Er is in mij geen grond voor zulke have, Mijn pandbrief moet wel tot u wederkeeren. Uzelf gaaft gij, uw prijs nog niet bewuste, Of mij, aan wie ge gaaft, verkeerd beschouwend; Uw gift, daar ze op een misvatting berustte, Roept ge weer thuis, op beter oordeel bouwend. Ik zag u mijne, als me’ in een droom dat kan, In slaap een koning, wakend niets daarvan.