Hoe zal ’k uw waarde naar behooren zingen Als ’k u met recht als mijn best deel benoem? Hoe kan ikzelf naar eigen lofspraak dingen En wat is ’t dan mijzelf als ik u roem? Laat ons daarom voortaan gescheiden leven En niet meer zeggen: onze liefde is een. Opdat ik door die scheiding u mag geven Wat u verschuld is, maar aan u alleen. O afzijn, wat een martling zoudt gij blijken, Gaf zure vrijheid mij niet zoete kans De tijd met liefdedroomen te verrijken, Zoodat ik niet meer weet van toen en thans. En ’t afzijn leert mij een tot twee te maken, Daar ’k hem hier prijs, die ’k ginder moest verzaken.