Hoe heerlijk zag ik vaak de morgenstond Met vorstlijk oog de bergespitsen streelend, Kussend de groene wei met gulden mond, Met hemelsche alchemie ’t bleek stroomnat gelend, – Die dan daarna ’t zwarte gewolk liet tergen Met vuile damp zijn godlijke gelaat, Om straks voor de aarde zijn gezicht te bergen, Onzichtbaar westwaarts sluipend met zijn smaad: Zoo mocht mijn zon, een vroege morgen, schijnen Op mij, met al-verheerlijkende pracht, Maar ach, helaas, een uur maar was hij mijne, Het wolkenland verhult hem in zijn nacht. Toch zeg ik niet: mijn liefde is nu ontluisterd. Mijn zon mag donkren zoo zelfs gods zon duistert.