Zoo is het niet met mij als met die schrijver Wiens vers ontstond uit een geschilderd lief, Die zelfs de hemel koos tot sier, wiens ijver Al ’t schoon dat is tot eigen schoon verhief. Die trotsche vergelijkingen beproefde Met zon en maan, parel en diamant, Met meigebloemt, en geen ding niet behoefde Van wat de hemelronding in zich bant. Aanvaard me, in liefde waar, als schrijver waar, En neem dit aan: mijn lief is even schoon Als welk mensch ook, al glanst het niet zoo klaar Als gouden kaarsen om een hemeltroon. Wie schat naar ’t hoorenzeggen, volg zijn wijs. Ik hoef niet prijzen, want ik vraag geen prijs.