Mijn liefde groeit, al is mijn zang verstomd, Niet minder heb ik lief, al zwijg ik stil, Die liefde is gekocht, die onvermomd, Zichzelf en d’eigen roem steeds hooren wil. Nog nieuw was hartstocht en van voorjaar vol, Toen ik haar groette met mijn blijden zang, Zoo fluit de gaal bij lentes komst als dol, Maar staakt zijn lied voor zomers dieper drang. Maar ’t is niet waar, dat de bekoring brak, Toen stilte viel na ’t zilveren gekweel, De wilde klank belastte elken tak, De zoetste zang wordt, duurt hij lang, te veel. Daarom houd ik mijn mond en voel als hij Door diepe stilte blijft mijn liefde blij.