Doch doe het ergste wat gij kunt: ontvlied! Gij blijft de mijne toch voor heel mijn leven; Mijn leven overleeft uw liefde niet, Uw liefde alleen kan ’t duur en waarde geven. Uw ergste krenking maakt mij niet verschrikt, Uw minste reeds verschaft mijn ziele rust; Ja, ’k zie, mij is een heerlijk lot beschikt; Ik sidder niet voor uwe luim, uw lust: Ik lijd, ik kwijn niet door uw wankelheid; Uw eerst verraad doet mij reeds ’t leven derven; Zoo is mij tweederlei geluk bereid: Uw liefde is mij geluk, geluk het sterven! Maar toch, – geen hemel, die zijn wolkjen mist! – Gij kondt mij ontrouw zijn, dat ik ’t niet wist!