Gij hebt, ’t is waar, mijn Muze nooit getrouwd, En ontrouw pleegt gij niet, wanneer de woorden, Waarmede elk dichter uw verdienste ontvouwt En u zijn boeken eigent, u bekoorden; Gij, even schrander als gij schoon zijt, weet, Hoe uw waardij mijn roemkunst overtreft; Vandaar zoekt gij een ander, die, doorkneed In nieuw’re kunst, uw roem ten hemel heft. Het zij zoo, vriend; maar hebt gij hunne gaven, Hun redeknuts’len eens bewonderd, dan Moog’ ’t waar gevoel, de ware taal u laven, Waarmede uw ware vriend u roemen kan; Hun schild’ren kwaam’ te pas bij een gelaat, Waar ’t bloed ontbreekt; bij u is ’t overdaad.