Bestond deez’ logge stofklomp uit gedachte, Geen booze verte, die ’k niet overvloog. Ik ijlde, wàt mij te weerhonden trachtte, Wat afstand mij ook scheidde, voor uw oog; Al stond mijn voet aan ’s aardrijks versten rand, Hierin waar’ niets, dat zorg of kommer brengt; Want, o! gedachte spot met zee en land, Zij is aan ’t doel, zoodra zij ’t doel maar denkt. Maar ik ben niet gedachte, – en dit is leed; Ik kan geen mijlen tot u overspringen; Ik ben uit aarde en water saamgekneed, En hoe ik klaag, ik kan den tijd niet dwingen; Die tragere elementen deelen mij Niets mee dan tranen, droef en zwaar als zij.