Wat ook mijn spiegel zegg’, ik ben niet oud, Zoolang nog jeugd uw speelnoot is; doch zoo Mijn oog verval op uw gelaat aanschouwt, Dan zijn uw rimpels mij een stervensboô. Want heel uw schoon omhulsel is kleedij, Is pronkkleed van mijn teeder hart; dit woont En klopt in uwe borst, als ’t uwe in mij; Hoe zou ’k dan ouder wezen dan gij toont? Neem daarom, lieve, uzelf zoo goed in acht, Als ik ’t om u, – om mij niet, – doe; ’t is plicht, Dat ik uw hart voor leed te veil’gen tracht, Gelijk een trouwe min haar kostbaar wicht. Breekt gij mijn hart, denk niet: „Ik blijf wel leven”; Ik heb het uwe, – en niet om ’t weer te geven.