U heeft, o heer-gebiedster van mijn harte Natuur een vrouwenaangezicht gegeven, Dat bloost, – een vrouw’lijk hart, dat nimmer smarte Verwekt door vrouw’lijk naar verand’ring streven, Een oog met vrouwenblik, doch zonder valschheid, Dat alles, waar ’t op staart, als goud doet gloeien, Een mannenvorm en tint, die door hun malschheid Der mannen oog, der vrouwen ziele boeien; Gewis is ’t, dat Natuur tot vrouw u vormde, Doch onder ’t scheppen zelve op u verliefde, En zoo, verward, wijl hartstocht haar bestormde, U iets te veel, mij nutt’loos, schonk, mij griefde. ’t Zij; boeit uw schoon der vrouwen oog en zinnen, Gun mij uw liefde, haar ’t genot van ’t minnen!