Eens sliep bij zijne toorts Cupido in; Dit nam een nimfjen van Diana waar, En stak de fakkel van den god der min In ’t koele water van een bron aldaar; Dit leende van der fakkel heil’gen gloed Een warmte, lieflijk, niet in duur beperkt; De bron wordt nu een bad, dat wond’ren doet, Dat kranke liên geneest en zwakke sterkt. Aan de oogen van mijn liefde ontsteekt zijn toorts Op nieuw de knaap, en hij ontvlamt mijn hart; Ik ijl naar ’t bad, verteerd van minnekoorts, Doch zoek vergeefs er heul in mijne smart; Slechts één bron heeft voor mij geneesvermogen Die, waar Cupido ’t vuur van nam,... hàar oogen.