Haar mond, gewrocht van Amor’s hand, Sprak ’t harde woord tot mij: „Ik haat”, Tot mij, die voor haar smacht en brand; Maar nauw ziet zij mijn bleek gelaat, Of medelij besluipt haar hart; Zij leert haar tong, die immer goed Voor ieder is, dat die mijn smart Weer lenige met beet’ren groet; Ze voegde een woord bij dat: „Ik haat”, Dat al mijn gruw’lijk leed verzacht, Zooals de blonde dageraad Ter helle drijft de zwarte nacht: „Ik haat”; maar ’t haten vlood dra schuw, En ’k leefde weer; ze zeî: „niet u”.