Zie! evenals een noeste huisvrouw ’t hoen, Dat haar ontvloog’, weer op te vangen tracht, Haar zuigling neerzet, wegloopt uit haar doen, En ijlt, de vluchtling na, uit al haar macht, Terwijl het wicht, dat zich verlaten ziet, Luid schreiend om haar roept; vergeefs, zij jaagt Steeds buiten adem na, wat haar ontvliedt, En ziet niet om naar ’t kind, dat luide klaagt; Zoo snelt gij na, wat vliedt, en ijlt maar toe, Schoon ik, uw zuigling, roep’ met droef gemoed; Doch, greept ge uw wensch, keer tot mij weer, en doe Zooals een moeder: kus mij, wees mij goed; Ja, keer slechts; dat uw komst mijn klachten still’! Dan bid ikzelf, dat u geworde uw Will.