Mij, dierb’re vriend, mij wordt gij nimmer oud; Mij schijnt in ’t minst uw schoonheid niet verdoofd Sinds de’ eersten blik. Drie winters hebben ’t woud Driewerven van zijn zomerpracht beroofd; Drie schoone lentes zag ik gelend sterven, Driemaal de bloemen van April door ’t gloeien Der Junizon haar geur’ge frischheid derven, Sinds ik voor ’t eerst u frisch als nu zag bloeien; Doch, als de wijzer op de cijferplaat, Sluipt ook de schoonheid weg van ’t middaguur; Sta mij uw bloei ook stil, ach, hij vergaat, Hoewel mijn oog vergeefs zijn gang begluur’; Dies luistert, toekomstzonen! hoort mijn woord: – Der schoonheid zomer stierf vóór uw geboort’.