Hoe nietig is ’t, wat u mijn Muze wijdt, Terwijl zij op zoo rijke stof kan bogen! Veel schooner toch zijt gij zooals gij zijt, Dan als mijn lof uw waarde wil verhoogen. O gisp mij niet, indien ik zwijg, maar treed Voor uwen spiegel, zie er uw gelaat; Dat overtreft wat mijn verbeelding smeedt, Belaadt mij, die u schetsen wil, met smaad. ’t Is immers heiligschennis, zoo mijn lied Opluist’ren wil, doch dooft, wat helder straalt? Want ander doel heeft mijn gerijmel niet, Dan dat het u en uwe waarde maalt; En meer, veel meer dan u mijn rijm’len biedt, Ontwaart gijzelf, als ge in den spiegel ziet.