Hoe, trage Muze, maakt ge uw zwijgen goed Bij ’t zien, hoe trouw het schoon doordringt en verft? Die twee beheerscht mijn vriend als vorst; zoo doet Hij u , die al uw waarde er door verwerft. Spreek, Muze! Zegt gij moog’lijk: „Trouwe heeft Geen kleuring noodig, want de kleur is echt, Schoon geen penseel, daar de echtheid luister geeft; Bijmengsels zijn, voor al wat best is, slecht? Denkt gij: „Ik zwijg, want hij behoeft geen lof”? Die uitvlucht niet! door u toch moet hij leven Als lang zijn grafgesteent’ verstoof in stof, En moet het verst geslacht nog lof hem geven. Dus, Muze, aan ’t werk! volbreng, wat ik u leer, Opdat, als wij, hem ’t nakroost kenne en eer’!