Seg, at mi Skuld det var at du meg sveik, so sannar eg, at Skarveferd eg for; trur du meg klen, eg gjer meg sjuk og veik, eg mæler ei mot deg det minste Ord. Te stasa upp det Brot, du emnar paa, du kann ei faa meg halvt so vanvyrd, kjære, som sjølv eg skal: eg drep og læst 'kje gaa vaar kjennskap, som eg veit du kvitt vil vera. Langt undan dine Vegar gjeng eg stillt; ditt dyre Namn kjem ei paa Tunga mi, um ei ho burt seg gløymer alt for illt og minnest glad vaar gamle Venskapstid. Meg sjølv eg slær til Blods fyr dine Batar, for eg maa aldri elska den du hatar.