Naar eg er daaen, syrg 'kje lenger daa en til han døyr, den tunge Klokkedur, som til den arme Verdi segjer fraa, at eg med armast Makk i Moldi bur. Ja, les du desse Linor, tenk ei paa den Hand som skreiv; for so eg elskar deg, at helder maa du, kjære, gløyma meg en av mitt Minne saare Hugverk faa. Og ser du desse Versi eitkvar Sinn, naar longo eg er mengd med Mold og Leir, tak ikkje Namnet mitt paa Tunga meir, men legg din Elsk i Grav med Venen din, at ikkje kloke Verdi Sorgi ser og spottar deg med meg som burte er.