Som Bylgjor sund mot nakne Berg seg slaa, so gjeng mot visse Ende kvar vaar Dag; ein etter hin i Rad dei fylgja maa fram mot sitt Maal i stødt og stendigt Jag. Vonrike Barndom, ljos og sæl og sterk, med Tidi naar i Manndoms Sigerkrans; daa skipla myrke Skyer all den Glans, og Tidi øyder sjølv sitt Fagnaverk. Med Ungdoms Fegra Tidi hardhendt fer, dei fine Andlit stygge Rukkor faa; det beste Livet gav, ho sunder skjer, der finst 'kje Livd fyr hennar lange Ljaa. Men Songen min skal standa denne Strid, di Dygd han lova skal til seinste Tid.