Naar gamle Minne fram fyr Tanken møta og Domen mild dei farne Dagar faa, so mangt eit Tak som glapp, meg daa kann grøta, dei gamle Sorger nye Saar meg slaa. Og Auga, som var turt i lange Tider, vert upp i Dogg fyr Ven i gløymde Grav; eg græt fyr lækte Saar som atter svider, og syrgjer Vonbrot, longo syrgde av. Daa harmast eg paa Harmen som meg mødde, og reknar upp att Tjon og tapte Slag, og Saknad saar, og Hogg som fælsleg blødde, — eg kjenner alt som var det nytt i Dag. Men naar eg daa, du kjære, minnest deg, kvart Tap er bøtt, og Harmen stryk sin Veg.