Kor kann eg stemna glad mot Maalet mitt, naar ei av sæle Kvild eg upp vert yngd, naar Dagsens Byrd med Natt eg ei vert kvitt, men Dag av Natt og Natt av Dag er tyngd? Dei gamle Motmenn gløyma Striden sin, og Hand i Hand dei samde trykkja meg: med Strævet ein, den andre prentar inn, at Strævet driv meg burt og burt fraa deg. Til Dagen segjer eg, du lyser bjart naar Himlen er av tunge Skyer full; eg smeikjer Natti, stjernelaus og svart, og segjer du er hennar Stjernegull. Men Dagen aukar Møda mi med kvart, og Natti fyrst gjer Sorgi djup og svart.