Tarda caro si mens esset distantia terris Invida nullum ad te detinuisset iter; Finibus e longis spatiorum ignarus adessem Continuo, stares quo mihi cunque loco. Intererat nihili si pes insisteret oram Quae foret extremo dissociata situ; Nam maria et terras ea transsilit, acta volando Tam rapide ut secum quo velit ire putat. Sed crucior quod mens non sum, longissima saltu Millia te versus quae superare queat; Me grave onus tardat liquidi crassique, coactum Temporis ignavas, hei mihi, flere moras. Nam lacrimas tantum mihi rerum sufficit illud Par grave, fortunae tristis utrimque notam.