Stirpibus a pulchris pulchra est optanda propago, Vt roseum possit stare perenne decus; Et, quotiens acto pereat maturior aevo, In tenerum heredem forma paterna cadat. Tu vis ipse tuo tantum devotus amori Vivere, tu flammis ureris ipse tuis. Quantis ex opibus penuria quanta paratur, O te qui laceras, o inimice tibi! Tu, nova totius iam lux et gloria terrae, Veris venturi nuntia purpurei, Visne tuam in sterili spem fructus condere gemma? Prodige, dum parcis; parce, profuse tamen! Aut patriae miserere, aut, dum male condis avarus Quod patriae debes, fac Libitina voret.