Non mea, non populi timidae praesagia mentis Rerum venturas vaticinata vices, Tempus amicitiae poterunt iam ponere nostrae, Quam modo clausuri carcer et uncus erant. Luna laborando defecit, et irrita vertunt Omina terrifici quae cecinere senes. Anxia iam festis, curae cessere coronis, Pacis inexhaustos ducit oliva dies. Nunc viret ambrosiae liquidis sub roribus horae Noster amor, cedit nunc Libitina mihi; In tenui hoc versu vivam, dum quamlibet illa Saevit in elinguis ac sine voce tribus;. Aeternumque tui monumentum hoc stabit, amice, Cum tumidis regum molibus aera cadent.