Sonet 99: Jeg Skændte Paa Violen, Hvor Den Stod

Jeg skændte paa Violen, hvor den stod: «Hvorfra har du din Vellugt suget ind om ikke fra min kæres Aande god? Og Purpur-Rødmen paa din Blomsterkind, den har du farvet i min kæres Blod.» For Liljens Ran imod din Haand jeg skændte og lasted Meriansknoppens fra dit Haar; én Rose rød som Skammens Hede brændte, én stod saa hvid, som haabløs Smerte staar; En tredje havde stjaalet fra dem begge og dertil lagt din Aandes Duft, den søde; men mens den stod med blegrødt Kronblads-Dække, en Orm den gnaved for dens Ran til Døde. Og hver en Blomst, jeg øjned paa min Vej,